Έκαναν τον πόνο τους δύναμη και αποφάσισαν να βοηθήσουν παιδιά που υποφέρουν από διαδικτυακό εκφοβισμό. Ο λόγος για τον Γιώργο και την Αρετή που έχασαν τον γιο τους, τον Χριστόφορο σε ηλικία 15 ετών. Οι γονείς του παιδιού που ήταν θύμα ενός παιχνιδιού άνοιξαν την καρδιά τους και μίλησαν στην κάμερα του ΣΙΓΜΑ. «Εκεί που νομίζαμε ότι είμαστε 10 βήματα μπροστά από το Χριστόφορο, ο Χριστόφορος πετάχτηκε 11 βήματα μπροστά. Δυστυχώς απειλήθηκε και δεσμεύτηκε με κάποια forums και διάφορες σελίδες», λέει ο πατέρας.

«Είχε όνειρα το παιδί μας, είχε πάρα πολλά όνειρα..», συμπληρώνει η μητέρα του.

«Τις τελευταίες περίπου 50 μέρες αρχίσαμε να βλέπουμε κάποιες αλλαγές στον χαρακτήρα του..».

Το παιδί πέθανε πριν από 1 χρόνο και οι γονείς του δημιούργησαν μια σελίδα με την οποία βοηθούν και ενημερώνουν κι άλλους γονείς.

«Σταθήκαμε με το Γιώργο στην εκκλησία και είπαμε Θεέ μου μακάρι να είμαστε τελευταίοι γονείς…Παιδιά μου σας παρακαλώ πολύ μιλάτε με τους γονείς, μην φοβάστε τίποτα», λέει η κ.Αρετή.

Ο διαδικτυακό εκφοβισμός μπορεί να χαρακτηριστεί μια μάστιγα των τελευταίων ετών. Παιδιά διαφόρων ηλικιών πέφτουν θύματα επιτήδειων που μέσω της χρήσης των ψηφιακών συσκευών τους παρενοχλούν, τρομοκρατούν και με αυταρχικές συμπεριφορές στο τέλος τους εγκλωβίζουν στα δίχτυα τους.

Οι γονείς του Χριστόφορου που έφυγε από τη ζωή πριν ένα χρόνο, Κύπριοι του Ηνωμένου Βασιλείου, ο  Γιώργος και η Αρετή Νικολάου έχουν δημιουργήσει στο όνομά του ένα φιλανθρωπικό οργανισμό για να προσπαθήσουν να βοηθήσουν και να προστατέψουν όσα περισσότερα παιδιά μπορούν από τις αρνητικές επιπτώσεις της κατάχρησης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

«Ο Χριστόφορος είναι το παιδί που μας δέσμευσε μαζί με την γυναίκα μου, την Αρετή. Τον απολαύσαμε για 15 χρόνια. Ένα πολύ ευγενικό, χαρούμενο, πρόσχαρο παιδί και πού ήταν και πάρα πολύ καλός στο σχολείο με Α κατηγορίας, πολύ καλός μαθητής», λέει ο κ.Γιώργος.

Ερωτηθείς ο πατέρας αν είδαν κάποια σημάδια αλλαγής στη ζωή και στη συμπεριφορά του παιδιού τους ο πατέρας του λέει, « ναι ο Χριστόφορος όπως είπαμε πριν, πρόσφατος, χαρούμενος ευτυχισμένο παιδί αλλά τις τελευταίες περίπου 50 μέρες αρχίσαμε να βλέπουμε κάποιες αλλαγές στον χαρακτήρα του, στον τρόπο της συμπεριφοράς και το ρωτούσαμε τι έχει αν είναι καλά και μας έλεγε ναι μαμά, ναι παπά είμαστε μια χαρά δεν έχω κανένα πρόβλημα. Και του είπαμε εμείς ότι τον βλέπουμε λίγο άκεφο. Μας είπε όχι απλά έρχονται τώρα οι εξετάσεις του σχολείου και θέλω να τα ξεπεράσω.

Από την πλευρά της η μάνα του είπε, «επειδή ο Χριστόφορος ήταν πάρα πολύ καλός μαθητής στο σχολείο.. είχε στιγμές που του μιλούσα και μου απαντούσε λίγο έτσι πιο απότομα και νόμιζα αυτό ήταν γιατί είναι 15 χρόνων και δεν ήθελε να τον πιέζουμε. Συνήθως μαζευόμασταν και καθόμασταν κάτω στο σαλόνι και βλέπαμε τηλεόραση, αυτός ερχόταν γρήγορα, γρήγορα να φάει, σαν κάποιος να τον κυνηγάει από πίσω του… γρήγορα να πάει πάνω και λέω του Γιώργου μήπως να τον πάρουμε κάπου, να χαλαρώσει.

Πήγαμε και διακοπές ήρθαμε πίσω και ξανά τα ίδια και μια μέρα θυμάμαι ξύπνησα νύχτα και ακούω θόρυβο. Πήγα προς το δωμάτιο του Χριστόφορου και άνοιξα την πόρτα και βλέπω να κάθετε ο γιος μου και βλέπει ένα φιλμ φόβου, που είναι πολύ άσχημο και του Χριστόφορου δεν του άρεσαν τέτοια πράγματα. Του άρεσε να βλέπει περισσότερο κωμωδίες. Του είπα τι είναι αυτά αγάπη μου, τι κάνεις και μου είπε μαμά πρέπει να το δω χρειάζεται να το τελειώσω… Είπα εντάξει γιατί είναι μια ηλικία που λένε κάποια πράγματα μεταξύ τους. Αλλά όλα αυτά είναι συμπτώματα. Γιατί γνωρίσαμε πάρα πολλούς γονιούς σαν κι εμάς στην Αγγλία και όλα τα παιδιά πέρασαν τα ίδια στάδια, τα ίδια πράγματα έκαναν».

Ο πατέρας του είπε ότι γνώρισαν κόσμο από τον καιρό που δημιούργησαν το φιλανθρωπικό για τον Χριστόφορο.

«Εγώ και η Αρετή φτάσαμε σε ένα σημείο τώρα στη ζωή μας που αποφασίσαμε να μην κάτσουμε κι εμείς πίσω και να μην κάνουμε τίποτα. Κι αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ε α φιλανθρωπικό στ’ όνομα του και μάλιστα το φιλανθρωπικό που κάναμε είναι για να προσφέρουμε σε παιδιά διάφορες δραστηριότητες και θα είναι δωρεάν. Μάλιστα μαζέψαμε πάνω από 23 χιλιάδες λίρες που είναι όλα δωρεές από τον κόσμο και θα μας δώσει πολύ χαρά να μπορούμε να προσφέρουμε κάτι σε άλλα παιδιά και ο λόγος πίσω από όλο αυτό είναι για να δώσουμε ευκαιρία στα παιδιά να καταλάβουν πως η ζωή δεν είναι μόνο τα κινητά και τα παιχνίδια.

«Ήθελε να γίνει Αρχιτέκτονας. Εγώ είμαι κτηματομεσίτης στο Λονδίνο και ήθελε να είναι δίπλα μου Δυστυχώς αυτό τώρα δεν το έχω, δεν το έχω και ο λόγος που είμαστε εδώ αυτή τη στιγμή είναι επειδή θέλουμε όσοι μας ακούν κι όσοι γονείς μας ακούν να μπούνε να δούνε το φιλανθρωπικό μας, να τα διαβάσουν». 

Οι γονείς του λένε ότι το παιδί βίωνε όλο αυτό το πράγμα για περίπου 1μιση μήνα.

«Βρήκαμε τα μηνύματα μετά τις 26 του Γενάρη. Μέχρι τις 26 του Γενάρη ήταν μια χαρά. Από τις 27 του Γενάρη μέχρι την 1η Μαρτίου τα πράγματα άλλαξαν τραγικά».