«Είναι διπλός ο πόνος μου αυτή τη στιγμή… Κάθε μέρα ζω το ίδιο γεγονός… Είναι μια πληγή ανοικτή που δεν θα κλείσει ποτέ… Έχω να αντιμετωπίσω και τον πόνο του παιδιού μου, της δίδυμης αδελφής της γιατί είναι σαν να έχασε το άλλο της μισό… Δεν είχαν χωριστεί ποτέ… Μαζί μεγάλωσαν, μαζί σπούδασαν… Είχε η μια την άλλη… Έχουν τρομερή ομοιότητα μεταξύ τους... Βλέπω στα μάτια της Ιωάννας, τη Γιολάντα… Εδώ και ένα χρόνο το παιδί μου είναι μετέωρο… Ψάχνει διεξόδους… Τα μάτια μου δεν έχουν στεγνώσει από τα δάκρυα... Μέχρι να φύγω από τη ζωή ξέρω ότι θα βασανίζομαι. Δεν πρόκειται να χαμογελάσω και να ζήσω ξανά… Δεν θα τους αφήσουμε έτσι όμως, γιατί το χρωστάμε στην ψυχή της κόρης μας. Όσο πατάει το πόδι μου σε αυτή τη γη, θα το συνεχίσουμε μαζί με τον σύζυγό μου, μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Γιατί με αυτό τον τρόπο θα σώσουμε  επίσης άλλα παιδιά και θα αλλάξει και η συμπεριφορά των γιατρών απέναντι σε τέτοια περιστατικά…»

Λόγια πονεμένα... Λόγια μιας χαροκαμένης μάνας, η οποία ένα χρόνο μετά τον αδόκητο χαμό της κόρης της, ψάχνει ακόμη τα πώς και τα γιατί... Ερωτήματα που ακόμη δεν βρήκαν απαντήσεις μετά την απώλεια της κόρης της, της Γιολάντας της, η οποία έφυγε σε ηλικία 24 χρονών... Μα η μητέρα της, συνεχίζει αυτόν τον αγώνα, αναζητώντας δικαιοσύνη για την ψυχή της κόρης της, την οποία ακόμη βλέπει μέσα από τα μάτια, της δίδυμης αδελφής της...

Η Δέσποινα Τσώνη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Ευρύχου της επαρχίας Λευκωσίας. Αφού ολοκλήρωσε τα σχολικά της χρόνια, στην ηλικία των 17, πέρασε σε Πανεπιστήμιο της Ελλάδας και ήταν εκεί που πήρε τη μεγάλη απόφαση να φύγει, οριστικά από την Κύπρο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της, γνώρισε τον έρωτα της ζωής της και αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της ως φιλόλογος, έφτιαξε την οικογένειά της στην Εύβοια, φέρνοντας στον κόσμο δυο δίδυμα κοριτσάκια. Τη Γιολάντα και την Ιωάννα.

Οι πρώτες διακοπές που έμελλε να αποβούν μοιραίες... 

«Ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια, μέχρι που μας συνέβη το μοιραίο... Τα κορίτσια μου σπούδαζαν στον Βόλο. Τελείωσαν τις σπουδές τους τον Ιούλιο του 2019 και όλα ήταν καλά. Η Γιολάντα ήταν πάντα ένα δυνατό κορίτσι, που κατά κάποιο τρόπο πρόσεχε τη διατροφή της, αλλά όχι υπερβολές. Όταν τελείωσε τις σπουδές της, άρχισα να παρατηρώ κάποια περίεργα πράγματα στη συμπεριφορά της και να απουσιάζει την ώρα των γευμάτων. Πήγε για πρώτη φορά διακοπές με το αγόρι της και όταν γύρισε, έβλεπα τρομερές αλλαγές. Άρχισα να την πιέζω στο θέμα του φαγητού, γιατί καταλάβαινα ότι μου λέει ψέματα, γιατί ενώ έλειπε κάποιες ώρες από σπίτι, μου έστελνε φωτογραφίες ότι τρώει κάποιο γεύμα, ενώ αυτό δεν συνέβαινε.

Όταν είδε αυτή την πίεση, συμφώνησε με το αγόρι της, να συγκατοικήσουν. Άρχισαν να συγκατοικούν τον Σεπτέμβριο του 2019. Ερχόταν σπίτι μας μια φορά την εβδομάδα και κάθε φορά που ερχόταν, βλέπαμε τρομερές αλλαγές, τόσο στην ψυχολογική της κατάσταση, όσο και στο σώμα της. Επέμενε ότι έτρωγε κανονικά όμως… Έμενε για μια μέρα στο σπίτι μας και ξαναγυρνούσε εκεί που έμενε… Σε συνομιλίες που είχα με το αγόρι της, του είχα επισημάνει τον κίνδυνο και ότι κάτι συμβαίνει, αλλά αυτός επέμενε ότι έτρωγε κανονικά. Μέχρι τον Ιανουάριο που χωρίσανε και ήρθε πίσω η κόρη μου στο σπίτι, μας ομολόγησε ότι δεν περνούσε καλά με το αγόρι της και ότι γινόντουσαν διάφορα και ότι αυτή δεν έτρωγε καθόλου όλο αυτό το διάστημα. Έτρωγε μια φορά τη βδομάδα όταν ερχότανε στο σπίτι. Αρχίσαμε ένα αγώνα με ψυχολόγους, ψυχιάτρους, σε διάφορα νοσοκομεία για να δούμε την κατάσταση της υγείας της, μέχρι που βρήκαμε το νοσοκομείο που νοσηλεύει τέτοια περιστατικά. Υπάρχουν δυο στην Αθήνα, που νοσηλεύουν περιστατικά νευρικής ανορεξίας. Το ένα ήταν πλήρες και βρήκαμε στο άλλο, που ήταν εκεί όπου τελικά το παιδί μου κατέληξε…».

Το ρολόι έδειχνε πέντε παρά τέταρτο...

«Όταν το πήγαμε στο νοσοκομείο, ήταν σε καλή κατάσταση αφού της κάναμε εξετάσεις. Το μόνο της πρόβλημα ήταν αν θα έχει το κινητό της μαζί της, για να επικοινωνεί μαζί μας. Αφήσαμε το παιδί μας 8 Φεβρουαρίου εκεί… Τις πρώτες δυο μέρες μιλούσαμε κανονικά, εκτός τα βράδια γιατί τους έπαιρναν τα τηλέφωνα, επειδή νοσηλεύονται σε ψυχιατρικές κλινικές τα περιστατικά αυτά, δυστυχώς. Είχα τελευταία επικοινωνία, εννέα παρά τέταρτο της Κυριακής, θυμάμαι… Κατά τη διάρκεια της νύχτας δεν ανησυχούσα γιατί ήξερα ότι το επόμενο πρωί θα πάρει το τηλέφωνο πάλι στα χέρια της. Την επόμενη μέρα το πρωί, μου έστειλε μια φωτογραφία από το πρωινό της, χωρίς να απαντάει στα μηνύματά μου. Αυτή τη φωτογραφία ανακάλυψα αργότερα, ότι ήταν από την προηγούμενη μέρα τραβηγμένη και κάποιος από το προσωπικό πρέπει να μου την έστειλε για να μας παραπλανήσει.

Προσπάθησα να την πάρω τηλέφωνο προτού πάω στο σχολείο για δουλειά, αλλά δεν απαντούσε κανείς. Πήρα τις νοσηλεύτριες του ιδρύματος και μου είπε μια ειδικευόμενη ότι είναι καλά η κόρη μου, στο δωμάτιό της και θα με πάρει σε λίγο. Έφυγα για τη δουλειά μου, προσπαθούσε ο άντρας μου αλλά και η κόρη μου να την πάρουν τηλέφωνο, αλλά δεν απαντούσε η Γιολάντα μέχρι τις τρεις και μισή το μεσημέρι. Σηκώνει κάποιος άλλος το τηλέφωνο στον σύζυγό μου και του λέει, 'τις έχουμε βάλει ένα ορό, είχε γίνει ένα επεισόδιο με μια τρόφιμο του ψυχιατρείου, που ήταν στο ίδιο δωμάτιο με το παιδί σου, με σοβαρή ψυχική ασθένεια. Μην ανησυχείτε όμως του είπε, σε λίγο θα είναι πιο καλά και θα επικοινωνήσει'. Πέντε παρά τέταρτο, με παίρνει εμένα ο ίδιος γιατρός αυτός και μου λέει 'κυρία μου η κόρη σας έπαθε ανακοπή, διασωληνώθηκε, βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση, βρείτε τον σύζυγό σας και ελάτε στην Αθήνα'.».

«Το παιδί σας δεν θα βγάλει τη νύχτα»

«Έντρομη, αμέσως πήρα τον άντρα μου που βρισκόταν στη δουλειά, την κόρη μου που έκανε κάποια ιδιαίτερα και φύγαμε για την Αθήνα. Επτά η ώρα ήμασταν στο νοσοκομείο. Ψάχνω την κόρη μου στο δωμάτιο, δεν τη βρίσκω… Είχαν μαζέψει όλα της τα πράγματα από εκεί… Λέω κάτι άσχημο θα έχει συμβεί στο παιδί μου. Τελικά μου λένε είναι στην παθολογική. Ούτε καν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, ήταν στην παθολογική με ακόμη τρία περιστατικά. Ο άντρας μου τους έλεγε ότι θα κολλήσει κάποιο μικρόβιο εκεί, καθώς η κόρη μου όταν μπήκε στο νοσοκομείο ήταν τριάντα κιλά και ήταν σε ευάλωτη κατάσταση…

Εμείς ψάχναμε Εντατική, ενώ την ίδια ώρα μας έλεγαν ότι και εκείνοι ψάχνουν Εντατική, στο ίδιο το νοσοκομείο που βρισκόμασταν. Παίρναμε παντού τηλέφωνο για να μας βοηθήσουν… Την επόμενη μέρα και μετά από 26 ώρες, έβαλαν το παιδί μου στην Εντατική του ίδιου νοσοκομείου.

Εμάς μας έδιωξαν κατά κάποιο τρόπο, γιατί βρισκόμασταν εκεί δυο μερόνυχτα, προσπαθώντας να βάλουν το παιδί μας στην Εντατική και όταν το έβαλαν, μας είπαν μπορείτε να πάτε γιατί δεν μπορείτε να τη δείτε έτσι κι αλλιώς. Ελάτε αύριο το μεσημέρι που έχει επισκεπτήριο, μας έλεγαν…

Ερχόμαστε στο χωριό μας, στο Λιβέρι στην Εύβοια και γύρω στις δέκα και μισή, με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε κυρία μου το παιδί σας δεν θα βγάλει τη νύχτα, παθαίνει συνεχώς ανακοπές και εδώ και ώρες προσπαθούμε να την επαναφέρουμε. Εγώ άρχισα να φωνάζω και να ουρλιάζω και να τους λέω να κάνουν κάτι, καθώς είναι μόλις 24 ετών. Ξεκινήσαμε με φίλους μας για την Αθήνα και στη διαδρομή μας παίρνουν και μας λένε ότι το παιδί μου κατέληξε…»

Οι απαντήσεις στα «γιατί» μετά τον θάνατο της Γιολάντας...

«Όπως ήμασταν σε κατάσταση σοκ, δεν σκεφτήκαμε καθόλου τη νεκροψία, ούτε οι ίδιοι μας είπαν κάτι και τα απέδωσαν όλα στη νευρική ανορεξία και στην ανακοπή και μετά από την ανακοπή ότι έπαθε πολυοργανική ανεπάρκεια και αυτό το πιστοποιητικό μας έδωσαν.

Συναντήσαμε εκεί μια ψυχίατρο και μας μίλησε για ένα περιστατικό που έγινε στο δωμάτιο, που εμείς δεν γνωρίζαμε. Αντί να βάλουν το παιδί μου σε δωμάτιο με άτομα που νοσηλεύονταν με νευρική ανορεξία, το έβαλαν με μια κυρία με σοβαρό ψυχικό νόσημα. Αυτή η κυρία, είχε επιτεθεί στο παιδί μου την ώρα που πήγαινε τουαλέτα, την είχε τραβήξει από τα μαλλιά και δεν ξέρω τι άλλο συνέβη...

Αφού έγινε η κηδεία, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε και να σκεφτόμαστε τι μπορεί να έγινε, αφού μέχρι την Κυριακή το βράδυ επικοινωνούσε και είχε παραγγείλει μάλιστα και ρούχα. Βρήκαμε δικηγόρο και αποφασίσαμε να κινηθούμε νομικά. Κάναμε αναφορά, ζητήσαμε εκταφή, η οποία έγινε πενήντα μέρες μετά τον θάνατο του παιδιού μου και τελικά η εκταφή μας έδωσε πάρα πολλά στοιχεία. Το παιδί μου είχε ένα κτύπημα στο κεφάλι, το οποίο μια αιμορραγική διήθηση, που αυτή ήταν από το περιστατικό με την κυρία που την τράβηξε από τα μαλλιά ή την έριξε κάτω, αλλά δεν έμαθα ποτέ και δεν μου έχει πει κανείς τι έχει συμβεί σε εκείνο το δωμάτιο… Το άλλο που εντοπίσαμε ήταν ότι της είχε δοθεί συγκεκριμένο ψυχοφάρμακο.

Μετά από ιατροδικαστικές εξετάσεις, μάθαμε ότι αυτό δίνεται σε σοβαρές περιπτώσεις ναρκομανών, αλκοολικών και σοβαρά ψυχιατρικά περιστατικά και όχι σε παιδιά τριάντα κιλά. Αυτό δημιούργησε ένα θέμα στον οργανισμό του παιδιού μου, καθώς ήταν ήδη εξασθενημένο. Άρχισε ήδη να βυθίζεται φαίνεται το παιδί μου και μετά έπαθε την ανακοπή. Εμάς μας το απέκρυψαν και όταν ρώτησα εγώ τους γιατρούς γιατί δεν είχαμε ειδοποιηθεί από το βράδυ του περιστατικού, μου είπαν ότι δεν περίμεναν αυτή την εξέλιξη… Και το άλλο που εντοπίσαμε από την πολυσέλιδη έρευνα του ιατρικού φακέλου, το παιδί μου έφυγε από σηψαιμία αφού κόλλησε πέντε μικρόβια στην παθολογική αίθουσα, όπου και νοσηλευόταν».

Ο αγώνας της οικογένειας και η μήνυση κατά του αγοριού...

Η οικογένεια της Γιολάντας Τσώνη, δεν τα παράτησε ούτε μέρα από τη στιγμή που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι η 24χρονη, και όπως μας είπε η μητέρα της, Δέσποινα, δεν πρόκειται να τα παρατήσει ποτέ..

«Εδώ και ένα χρόνο έχουμε κάνει ένα αγώνα, ψυχοφθόρο, πολυδάπανο, με όλα τα έξοδα να είναι δικά μας. Ο πρώτος ιατροδικαστής μου τα παρουσίασε πολύ διαφορετικά, μου είπε ότι το νοσοκομείο δεν είναι υπεύθυνο για την κατάληξη του παιδιού μου και ότι είναι υπεύθυνα τα άλλα που έδωσαν εξετάσεις του παιδιού μου ότι ήταν καλά αρχικά και δεν το κράτησαν για νοσηλεία. Στην αρχή μου έλεγε ότι ευθυνόταν το νοσοκομείο και στην πορεία μου τα άλλαξε… Με παρέμβαση της δικηγόρου μας παραιτήθηκε και διορίσαμε άλλο ιατροδικαστή και μια ομάδα γιατρών που έκαναν έρευνα και από εκεί μάθαμε από τι έφυγε το παιδί μας. Από ιατρικό λάθος και εγκληματική αμέλεια των γιατρών… Αν κρατούσα το παιδί μου στο σπίτι, ίσως αυτή την ώρα να ήταν ζωντανό…». 

Παράλληλα, μήνυση κατά του αγοριού που βρισκόταν με τη Γιολάντα προτού αρχίσει ο δικός της Γολγοθάς, προχώρησε η οικογένεια Τσώνη. «Αυτός ο συγκεκριμένος κύριος έλεγε διάφορα για την οικογένεια μου και ότι αμελήσαμε το περιστατικό, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι το παιδί μου πριν πάει διακοπές μαζί του, ήταν σε διαφορετική κατάσταση και πολύ καλύτερα. Αυτό το διάστημα που έμενε μαζί του από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο, το παιδί μου έχασε όλα της τα κιλά. Έχουμε καταθέσει μήνυση εναντίον του για συκοφαντική δυσφήμηση, γιατί δεν αντέχαμε πια, αυτή την κριτική. Δυο γονείς, οι οποίοι θυσίασαν τη ζωή τους για να μεγαλώσουμε τα δυο μας κορίτσια, να δεχόμαστε κριτική…»

reporter.com.cy