Ήταν ένα πανέμορφο 16χρονο αγόρι που δυστυχώς δεν βρίσκεται πια κοντά μας, κοντά στην οικογένεια και τους φίλους του. Όλοι πίστευαν ότι έγινε καλά αλλά δυστυχώς…

Πριν φύγει από τη ζωή είχε μόνο ένα όνειρο, να μιλήσει, να στείλει το δικό του μήνυμα σε όσα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του μπορούσε. Δυστυχώς όμως, δεν πρόλαβε. Σήμερα που γιορτάζει εκεί ψηλά στον ουρανό, αποφάσισε η μητέρα του να πραγματοποιήσει το όνειρό του…
Η Μαργαρίτα Γεωργίου Κοντοζή αναφέρει στο Ant1.com.cy: «Γεννήθηκα στο Πραστειό Αμμοχώστου και είχα όμορφα παιδικά χρόνια. Στα 16 μου γνώρισα τον άντρα μου. Αποκτήσαμε 5 παιδιά και ζούμε στην Μοσφιλωτή (χωριό της επαρχίας Λάρνακας).

Ο Νικόλας ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας, το στερνοπούλι μας. Ήταν ένα πολύ έξυπνο και καλό παιδί. Τον καμάρωνα, όπως καμάρωνα και τα υπόλοιπα παιδιά μου. Δυστυχώς όμως, δεν πρόλαβα να τον χαρώ, να τον δω να μεγαλώνει… να σπουδάσει, να παντρευτεί… Έφυγε νωρίς… Βιάστηκε… Άφησε τη δική μου αγκαλιά για να πάει στην αγκαλιά των αγγέλων…

Στις 30 Απριλίου του 2015…
Ο Νικόλας πήρε το μηχανάκι του αδελφού του για να πάει σε έναν φίλο του. Θυμάμαι που του είχα πει: «να προσέχεις Νικόλα μου» και μου είπε: «προσέχω». Στην επιστροφή όμως συνέβη το κακό. Του έκοψε το δρόμο ένα αριστεροτίμονο αμάξι. Είδε τον γιο μου πεσμένο στο δρόμο ο κουνιάδος μου και μας πήρε τηλέφωνο. Τρέξαμε αμέσως αλλά δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε, εντωμεταξύ είχε μαζευτεί ολόκληρο το χωριό.

Ακολουθήσαμε το ασθενοφόρο γεμάτοι αγωνία. Ο Νικόλας μας δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον και ήταν πολύ φουσκωμένο το ένα του μάτι. Τον εγχείρησαν και ήταν διασωληνωμένος στην εντατική για ένα μήνα. Μας είχαν πει ότι ήταν πολύ δύσκολη η κατάστασή του και πως ο γιος μας δεν θα ζούσε. Θυμάμαι που βγήκα έξω από το νοσοκομείο και ούρλιαζα. Προσευχόμουν συνέχεια σε όλους τους Αγίους να κάνουν καλά το παιδί μου. Περάσαμε πάρα πολύ δύσκολες στιγμές, γεμάτες απελπισία και απόγνωση…

Μετά πήγαμε στο Μέλαθρον Αγωνιστών ΕΟΚΑ. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για μας, ακόμα και οικονομικά. Για τέσσερις ολόκληρους μήνες, μας στήριζε οικονομικά το χωριό και ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όλους τους συγχωριανούς μας.
Ο γιός μου πήγαινε καλύτερα και ήμουν πολύ χαρούμενη…

Μάλιστα με την βοήθεια των γιατρών και της αδελφής του, κατάφερε όχι μόνο να μιλήσει αλλά και να περπατήσει. Δυστυχώς είχε χτυπήσει στο κεφάλι και αυτός ήταν και ο λόγος που δυσκολεύτηκε τόσο. Κάποιες φορές ξεσπούσε έντονα αλλά τον καταλαβαίναμε, ήταν λογικό με τόσα που πέρασε και περνούσε. Ήταν πολύ διαφορετικός χαρακτήρας πριν το ατύχημα, μετά άλλαξε πάρα πολύ, έγινε άλλος άνθρωπος. Υπέφερε, πονούσε το σώμα μα περισσότερο η ψυχή του.

Κάποια στιγμή ο Νικόλας είχε πει σε μια φίλη του ότι ήθελε να πεθάνει και πως δεν αγαπούσε τη ζωή του έτσι όπως έγινε. Εκείνη του έλεγε πως δεν έπρεπε να αφήνει τον εαυτό του να σκέφτεται έτσι. Υπέφερε πολύ μέσα του αλλά αυτό που με συγκινούσε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι ήθελε πάρα πολύ να μιλήσει στα νέα παιδιά για τα τροχαία ατυχήματα, ήθελε να τα προστατεύσει. Επικοινωνήσαμε μάλιστα και με την αστυνομία, τους ζήτησε να τον καλέσουν να μιλήσει στα παιδιά για το δικό του τροχαίο ατύχημα και για το πόσο σημαντικό είναι να φοράνε κράνος και φυσικά να έχουνε δίπλωμα πριν οδηγήσουν μηχανή. Το ήθελε πάρα πολύ αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε…

 

Ο κόσμος εντωμεταξύ συνέχιζε να μας στηρίζει όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και οικονομικά. Κατάλαβα ότι η ανθρωπιά και η αγάπη δεν χάθηκε ποτέ από αυτό τον κόσμο, τον κόσμο της Κύπρου μας!

Πέρασε ενάμιση χρόνος από το τροχαίο του Νικόλα…

Όλοι πιστέψαμε πως ο γιος μου θα ζούσε και πως κάποια στιγμή θα γινόταν εντελώς καλά αλλά δυστυχώς… Εκείνος συνέχιζε να λέει στη φίλη του: «κόρη εννά πεθάνω…» μα εκείνη του θύμωνε, του έλεγε πως όλα καλά θα πάνε και πως πρέπει να πάψει να σκέφτεται τον θάνατο. Ήταν ένα χρυσό κορίτσι και του συμπαραστάθηκε πάρα πολύ.
Ήταν Σάββατο απόγευμα όταν…

Ο Νικόλας μου είχε πει: «Άμμα εννά πεθάνω», το ίδιο όμως είχε πει και στον πατέρα του και εκείνος του είπε: «Όχι!!! Θα είσαι πάντα κοντά μου».

Το βράδυ της ίδιας μέρας, ο Νικόλας έκανε εμετό μέσα στο σινεμά. Όταν ήρθε στο σπίτι μου είπε ότι είχε πονοκέφαλο και ήθελε να ξαπλώσει. Έπαθε σπασμούς και το πρωί τον βρήκα μέσα στους εμετούς. Προσπαθούσε να μου μιλήσει αλλά δεν μπορούσε. Τον μεταφέραμε αμέσως στο νοσοκομείο. Ο γιος μου διασωληνώθηκε ξανά. Μετά από τέσσερις μέρες, έφυγε από τη ζωή. Πήγε στην αγκαλιά του Θεού και των Αγγέλων. Με άφησε…

Σήμερα, 6 Δεκεμβρίου…
Είναι η ημέρα που τιμάται η μνήμη του Αγίου Νικολάου – προστάτη των ναυτικών αλλά και πολιούχου δεκάδων πόλεων στην Ελλάδα και τον κόσμο-. Έχει και την ονομαστική του εορτή ο γιος μου και είμαι σίγουρη ότι σήμερα γιορτάζει μαζί με τους αγγέλους εκεί ψηλά.

Σήμερα Νικόλα μου που γιορτάζεις στον ουρανό, θέλησα να στείλω ένα μήνυμα στους νέους, το μήνυμα που εσύ ήθελες αλλά δεν πρόλαβες.

Παιδιά μου μην οδηγείτε μηχανή χωρίς δίπλωμα και κράνος. Αλλά και οι οδηγοί πρέπει να είναι πολύ προσεχτικοί με τα μηχανάκια. Φτάνει άλλα θύματα στην άσφαλτο, φτάνει άλλες μαυροφορημένες μανάδες!».

Πηγή: Ant1.com.cy